Ik geloof dat de kerk, of eigenlijk het lichaam van christus, WIJ dus juist heel relevant hierin kunnen zijn. Het lijkt alleen vaak aan visie te ontbreken. En volgens mij komt dit doordat we het eng vinden om te denken en te acteren buiten onze gelegde kaders. Een kerk ziet er nou eenmaal uit zoals we gewend zijn. Maar Jezus was niet zo. Jezus (2000 jaar geleden) was immers het lichaam van christus ZELF hier op Aarde. Dat zijn wij (de gemeente) nu. Hij deed anders en sprak anders dan de gevestigde orde. Maar hij was wel lichamelijk aanwezig. Hij zocht de gebrokenen op zonder veroordeling. Wij zijn nu het lichaam van Christus. Moeten wij niet op een of andere manier hetzelfde doen? Ik denk dat we (in elk geval) op de volgende zaken een andere kijk moeten krijgen en daar radicaal in moeten durven zijn.
- 100% Genade en identiteit in Christus. Ik ben ervan overtuigd dat dit onderwerp bij veel mensen niet geland is en dat ook heel moeilijk doet door een hardnekkige calvinistische achtergrond. Dit heeft tot gevolg een sterk schuldgevoel en wetticisme waardoor we niet uit durven te stappen of gaan oordelen. Ik heb hier vorige week een studie over gegeven. Zie ook mijn vorige post. En dit artikel.
- Emotionele en geestelijke volwassenheid. Het is zaak dat we emotioneel en geestelijk niet als een kind blijven, maar volwassen worden. Ik vind het gedachtegoed van Jim Wilder hierin bijzonder treffend. Hij ziet de gemeente ook als een plaats waarin mensen kunnen groeien, zeker als ze zelf niet uit een warm nest komen. Zie ook de site van Stichting Promise voor veel interessante informatie. In het bijzonder het life model. Als je dat artikel te ingewikkeld vindt check dan deze over verslaving en volwassenheid. Supergoed.
- Visie. Waar onderscheiden we ons in? Waar gaan we voor? Dit blijft vaak zo vaag dat de meeste gemeentes niet veel verder komen dan de zondagdienst 'overleven'. Waarom kijken we niet welk (maatschappelijk) probleem we willen aanpakken? Heeft jouw kerk visie? Vraag je eens af of er duidelijkheid is over waar jouw kerk over een x aantal jaar wil staan of gerealiseerd wil hebben. Heb je geen duidelijk antwoord, dan is er waarschijnlijk een vage visie of hij wordt niet goed gecommuniceerd.
- Onvolwassen leiderschap. Veel leiders zijn bang om mensen kwijt te raken of willen veel controle houden over alles wat er gebeurt. Ik geloof dat het de grote taak van een leider is om mensen met de juiste gaven op de juiste plaats te krijgen. En daarnaast om de visie te bewaken en dit dagelijks van de daken te schreeuwen zodat de gemeenteleden zich ermee kunnen identificeren. Het afleggen van verantwoordelijkheid naar God en gemeente hoort hier dan ook bij. Vaak zijn we geneigd leiders te zien als geestelijk 'verder' dan de gewoone mensch, maar dat is niet zo. Toch roepen leiders zelf vaak dit beeld op, en is er sprake van een ongezonde hierarchie.
- Dualisme. Veel Christenen lijken een onderscheid te maken tussen het handelen en het geestelijke. Waarom is aanbidden bijvoorbeeld geestelijker dan naar je werk gaan om computers te programmeren? Ik geloof dat beide zaken even geestelijk zijn, zolang je je passie volgt en de Geest in je hebt. Op conferenties vinden we dan ook vaak veel aandacht voor het geestelijke (aanbidden, bidden, heilige geest, spreken, etc). Nou is er niets mis met deze dingen, maar dit idee van verschil in geestelijkheid zorgt er vaak voor dat alleen deze zaken aandacht krijgen. Ik geloof dat God ons roept om te worden zoals we bedacht zijn voor de grondlegging van de wereld. Dit kan door Jezus. Daardoor vinden we onze passie en gaan we voor datgene waar we bewogenheid voor ervaren. En dit kan iets heel anders zijn dan we doorsnee als geestelijk benoemen.
- Maatschappelijke relevantie. Eigenlijk voortbordurend op dualisme. We horen zo weinig over de problemen die spelen in de maatschappij tenzij ze zeer direct conflicteren met onze normen en waarden. Bijvoorbeeld abortus. En dan nog praten we er vaak alleen over. Maar wilde Jezus nou niet juist de mens vanuit het hart veranderen? From the inside out. Om een voorbeeld te noemen: ik zelf denk bijvoorbeeld dat de huidige tweeverdienersmaatschappij voor een groot deel verantwoordelijk is voor de huidige problemen van onze jeugd (bom onder de samenleving). Waarom zeggen we niet als gemeente dat we hierin relevant willen zijn door hierin tegemoet te komen. Ik draag nu niet meteen een oplossing aan, maar als de overheid faalt, kunnen wij dan niet het lichaam zijn? We moeten meer over politiek en maatschappelijke issues praten in de kerk, en kijken hoe we daarin betekenis kunnen hebben. Op een constructieve manier! Maar daar is visie voor nodig natuurlijk...
